Ստելլա Չանդիրյան
29.08.2019
Նախագծով ամրագրված հոդվածը չի բխում իրավական որոշակիության սկզբունքից. հանցակազմի դիսպոզիցիայում բացակայում է հանցագործության կատարման եղանակը։ Միեւնույն ժամանակ նպատակը սուբյեկտիվ կողմից նշված չէ։ Հարկ է նկատել, որ ՀՀ Սահմանադրական դատարանն իր 2008 թվականի մայիսի 13-ի № ՍԴՈ-753 որոշման մեջ, անդրադառնալով իրավական որոշակիության սկզբունքին, հայտնել է դիրքորոշում, համաձայն որի՝ իրավական պետության սկզբունքը, ի թիվս այլնի, պահանջում է նաեւ իրավական օրենքի առկայություն, որը պետք է լինի բավականաչափ մատչելի, որպեսզի իրավունքի սուբյեկտները համապատասխան հանգամանքներում հնարավորություն ունենան կանխորոշելու, թե տվյալ դեպքում իրավական ինչ նորմեր են կիրառվում: Նորմը չի կարող համարվել «օրենք», եթե այն ձեւակերպված չէ բավարար ճշգրտությամբ։ Նույնաբովանդակ իրավական դիրքորոշումներ են տեղ գտել նաեւ Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանի վճիռներում (օրինակ՝ «Սանդեյ Թայմս ընդդեմ Միացյալ Թագավորության» գործով 1979 թվականի ապրիլի 26-ի վճիռ, գանգատ № 6538/74, կետ 49): Միեւնույն ժամանակ հարկ է ընդգծել, որ առհասարակ «ատելության խոսք»-ի վերաբերյալ միջազգային փորձի ուսումնասիրությունը ցույց է տալիս, որ այդ հանցակազմի հիմքում ընկած է խտրականության դրսեւորումները (ռասիզմ, քսենոֆոբիա, գենդերային պատկանելության եւ սեռական կողմնորոշման հիմքով խտրականություն եւ այլն) եւ ատելության խոսքն ուղղված է բռնության, սպառնալիքի, թշնամանքի կամ խտրականության հարուցմանը որոշակի խումբ անձանց նկատմամբ։ Ավելին, Ռասիզմի եւ անհանդուրժողականության դեմ պայքարի Եվրոպական հանձնաժողովի «Ատելության խոսք»-ի դեմ պայքարի №15 հանձնարարականի համաձայն՝ ատելության խոսքը կարող է հանգեցնել այլոց ահաբեկման, նրանց նկատմամբ բռնության կիրառման, թշնամանքի եւ խտրականության: Վերոնշյալ հանձնարարականում բազմիցս արտահայտվել է այն դիրքորոշումը, որ քրեական պատասխանատվությունը պետք է կիրառվի ատելության խոսքի ծայրահեղ դրսեւորման համար: Մասնավորապես՝ քրեական պատասխանատվության միջոցներն անհրաժեշտ են այն դեպքերում, երբ ատելության խոսքն ուղղված է բռնության, սպառնալիքի, թշնամանքի կամ խտրականության հարուցմանը որոշակի խումբ անձանց նկատմամբ։ Միեւնույն ժամանակ նկատի ունենալով այն հանգամանքը, որ ատելության խոսքի վերաբերյալ պետությունները պետք է մշակեն իրավական մեխանիզմներ՝ ապահովելու հստակ տարանջատումը խոսքի ազատության իրավունքի եւ ատելության խոսքի դրսեւորումների՝ «Ատելության խոսքի» վերաբերյալ Եվրոպայի խորհրդի №R (97) 20 հանձնարարականի 2-րդ սկզբունքով սահմանվում է, որ անդամ պետությունների կառավարությունները պետք է ստեղծեն կամ պահպանեն ատելության բորբոքման դեմ պայքարի այնպիսի ամուր իրավական հիմքեր, որոնք յուրաքանչյուր դեպքում կապահովեն անհրաժեշտ հավասարակշռությունը խոսքի ազատության եւ այլոց իրավունքների եւ արժանապատվության պաշտպանության միջեւ։ Համանման տարբերակով «Ռասիզմի եւ այլատյացության որոշ ձեւերի եւ արտահայտությունների դեմ պայքարի մասին» ԵՄ շրջանակային որոշմամբ սահմանվում է, որ անդամ պետությունները պետք է պատիժ նախատեսեն բռնության կամ ատելության դիտավորյալ եւ հրապարակային հրահրման, ինչպես նաեւ միջազգային որոշ հանցագործությունների հրապարակային թողտվության, ժխտման կամ այն սովորական երեւույթ դարձնելուն, ինչը կարող է հանգեցնել բռնության կամ ատելության։ Հաշվի առնելով վերոշարադրյալը՝ առաջարկում ենք Նախագծում կատարել համապատասխան փոփոխություններ՝ ապահովելով հանցակազմի իրավական որոշակիությունն ու նախատեսել օրենսդրական նաեւ այլ պատասխանատվության միջոցներ եւս եւ քրեական պատասխանատվություն նախատեսել ատելության խոսքի բացառապես ծայրահեղ դրսեւորումների նկատմամբ։