Արա Սաղումյան
01.03.2023
Գյուղատնտեսությունը, որպես տնտեսության ռազմավարական նշանակության ճյուղ, բացակայում է Հայեցակարգից: Ակնհայտ է, որ սեփականաշնորհումից հետո գյուղատնտեսական արտադրությամբ զբաղվում են, որպես կանոն, անհատական (ընտանեկան) տնտեսությունները, որը չի նպաստում ճյուղի զարգացմանը: Ամեն անգամ, երբ գալիս է բերքը մթերելու ժամանակը, կրկին ի հայտ են գալիս իրացման և դրանց գների որոշման խնդիրները: Իսկ մթերման գները որոշում են ոչ թե մթերք արտադրողները, այլ՝ գնորդ կազմակերպությունները, ինչը տարօրինակ է: Անհրաժեշտ է վարել ճկուն պետական քաղաքականություն ոլորտի նկատմամբ, որպեսզի այն սկսի զարգանալ: Կարևոր եմ համարում խթանել գյուղատնտեսական կոոպերատիվների և ֆերմերական ասոցիացիաների ստեղծմանը նպաստող հայեցակարգային քաղաքականությունը: Միավորվելով կոոպերատիվների մեջ՝ անհատ ֆերմերները կարող են պահպանել հողամասերի նկատմամբ իրենց սեփականության իրավունքները, իսկ կոոպերատիվները կարող են որոշակի ծառայություններ մատուցել նրանց, օրինակ, կոոպերատիվի սեփականությունը համարվող տեխնիկայով հերկել հողամասերը, իրականացնել ագրոտեխնիկական միջոցառումներ, հավաքել բերքը, իրացնել և այլն: Սակայն, ֆերմերները պարտադիր չէ, որ միանան կոոպերատիվներին, նրանք կարող են նաև ինքնուրույն գործել՝ ժամանակի ընթացքում կողմնորոշվելով, թե որ ձևն է իրենց համար շահավետ: Վերը նշվածը հնարավորություն կտա ստեղծել ժամանակակից, գիտահեն արտադրություն, բարձրացնել աշխատանքի արտադրողականությունը, տեղերում ստեղծել բերքի վերամշակման արտադրություններ, ստեղծել նոր աշխատատեղեր, էականորեն կրճատել միգրացիան, լուծել ժողովրդագրական տագնապահարույց խնդիրը, ապահովել սոցիալական բնույթի հարցեր և այլն: Այս առումով անհրաժեշտ է ուսումնասիրել Նիդեռլանդների փորձը և տեղայնացնել: