Գեւորգ Հայրապետյան
12.12.2018
«Վարչարարության հիմունքների և վարչական վարույթի մասին» ՀՀ օրենքում փոփոխություն կատարելու մասին» օրենքի նախագծի վերաբերյալ Գտնում եմ, որ «Վարչարարության հիմունքների և վարչական վարույթի մասին» ՀՀ օրենքում փոփոխություն կատարելն անհրաժեշտ չէ, հանել «, ինչպես նաև ուժի մեջ մտնելը և անբողոքարկելի դառնալը» բառերը պետք է պահպանել հետեւյալ պատճառաբանություններով. 1. «Վարչարարության հիմունքների և վարչական վարույթի մասին» օրենքում փոփոխություն կատարելու մասին» օրենքի նախագծով առաջարկվում է օրենքի 88-րդ հոդվածի 4-րդ մասից հանել «, ինչպես նաև ուժի մեջ մտնելը և անբողոքարկելի դառնալը» բառերը: Հիմնավորումը հետեւյալն է՝ «(...) գործնականում այս պահանջը կատարելն անհնար է, քանի որ վարչական ակտի ուժի մեջ մտնելը և անբողոքարկելի դառնալը հավաստող ապացույցներ օբյեկտիվորեն լինել չեն կարող: Դա ընդամենը տեղեկատվություն է, որն առաջանում է ծանուցման վերաբերյալ ապացույցի և դրանից հետո օրենքով սահմանված անբողոքարկելիության ժամանակահատվածի համադրման արդյունքում:»: Այսպես, Վարչական իրավախախտումների վերաբերյալ ՀՀ օրենսգրքի 251-րդ հոդվածը տալիս է ապացույցի հասկացությունը՝ «Վարչական իրավախախտման վերաբերյալ գործի ապացույցներ են համարվում ցանկացած այն փաստական տվյալները, (...):»: Համադրելի ձեւակերպում է տալիս նաեւ ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 104-րդ հոդվածը՝ «Քրեական գործով ապացույցներ են ցանկացած փաստական տվյալները (...)»: ՀՀ օրենսդրությունը բացահայտում է նաեւ «տեղեկություն» եզրույթի հասկացաությունը. այսպես, «Տեղեկատվության ազատության մասին» ՀՀ օրենքի 3-րդ հոդվածի համաձայն՝ տեղեկություն է «(...) անձի, առարկայի, փաստի, հանգամանքի, իրադարձության, եղելության, երևույթի վերաբերյալ օրենսդրությամբ սահմանված կարգով ստացված և ձևավորված տվյալներ (....)»: Ինչպես բխում է վերոնշյալից՝ տեղեկությունը (տեղեկատվությունը) նույնանում է տվյալների հետ, ուստի, որպես ապացույց կարող են հանդես գալ նաեւ վերաբերելի եւ թույլատրելի տեղեկությունները: Հետեւաբար, առարկայազուրկ է հիմնավորման մեջ նշված այն հետեւությունը, թե «(...) ապացույցներ օբյեկտիվորեն լինել չեն կարող: Դա ընդամենը տեղեկատվություն է (...)», քանի որ ցանկացած տեղեկություն (տեղեկատվությունը)՝ այդ թվում՝ ցանկացած փաստերի կամ իրադարձությունների կամ եղելությունների կամ հանգամանքների համադրության արդյունքում ստացված տեղեկություն կարող է համարվել ապացույց, լինել վերաբերելի կամ ոչ այնքան, լինել թույլատրելի կամ ոչ, ամբողջությամբ կամ մասամբ հաստատել այս կամ այն հանգամանքը կամ ոչ: 2. Օրենքի նախագծի հիմնավորման մեջ նաեւ նշված է, որ «(...) գործնականում այս պահանջը կատարելն անհնար է, քանի որ վարչական ակտի ուժի մեջ մտնելը և անբողոքարկելի դառնալը հավաստող ապացույցներ օբյեկտիվորեն լինել չեն կարող: (...)»: Այս պնդումն առարկայազուրկ է, քանի որ հենց վարչական մարմինն է իր կողմից վարչական ակտը հասցեատիրոջը հասցնելու վերաբերյալ ապացույցները (տեղեկությունները, տվյալները) տնօրինողը: Այսպես, վարչական ակտը փոստային ծառայության միջոցով առաքելու դեպքում վարչական մարմինը (ոստիկանությունը, ներառյալ՝ ՃՈ-ն) վարչական ակտն առաքված լինելու մասին հետադարձ ծանուցում են ստանում հասցեատիրոջ կամ նրա ներկայացուցչի ստորագրությամբ եւ ամսաթվով: Հետեւաբար, առկա է լինում փաստաթղթի տեսքով ապացույց վարչական ակտը հանձնելու օրվա վերաբերյալ, ինչն էլ ելակետային է օրենսդրության կարգավորումների համաձայն այդ օրվանից սկսած վարչական ակտն ուժի մեջ մտնելու եւ անբողոքարկելի դառնալու ամսաթվելը հաշվելու համար: Ուստի, հետադարձ փաստաթղթի վրա նշված ամսաթիվը եւ օրենքի կարգավորման համադրությունը (վկայակոչումը, մատնշումը) ապացույց կհանդիսանան վարչական ակտն ուժի մեջ մտնելու կամ անբողոքարկելի դառնալու մասին: Հարկ է նշել, որ Հայաստանի Հանրապետության հրապարակային ծանուցումների պաշտոնական կայքի միջոցով էլեկտրոնային եղանակով վարչական ակտի մասին ծանուցելու դեպքում նույնպես վարչական ակտն ամրագրվում է կայքում, հասանելի եւ տեսանելի է, հնարավոր է լուսապատճենել կամ էլեկտրոնային քաղվածքի տեսքով պահպանել: Ուստի, քանի որ էլեկտրոնային եղանակով ծանուցումը նույնպես ամրագրվում է նյութական կրիչով, ապա առկա է լինում էլեկտրոնային կամ դրանից պատճենված թղթային ապացույց վարչական ակտը հանձնելու օրվա վերաբերյալ, ինչն էլ ելակետային է օրենսդրության կարգավորումների համաձայն այդ օրվանից սկսած վարչական ակտն ուժի մեջ մտնելու եւ անբողոքարկելի դառնալու ամսաթվելը հաշվելու համար: Արդյունքում, եւ առցանց, եւ թղթային ձեւով վարչական ակտի մասին ծանուցում իրականացնելու դեպքում վարչական մարմնի (մասնավորապես ՃՈ-ի) մոտ առկա են լինում էլեկտրոնային կամ թղթայինկրիչների տեսքով ապացույցներ վարչական ակտը հանձնելու օրվա վերաբերյալ, ուստի գործնականում Օրենքի պահանջը կատարելն հնարավոր է, քանի որ վարչական ակտի ուժի մեջ մտնելը և անբողոքարկելի դառնալը հավաստող ապացույցներ օբյեկտիվորեն կարող են լինել եւ առկա են: Ամեն դեպքում եթե որեւէ այլ վարչական մարմնի մոտ նման ապացույցներ չեն ձեւավորվում (օրինակ, փոստային առաքումն իրականացվում է առանց հետադարձ ծանուցման կամ ոչ թե պատվիրված նամակով (որը վերադարձվում է կամ որի ընթացքին հետեւելը հնարավոր է), այլ հասարակ նամակի միջոցով), ապա դա չի նշանակում, որ նման ապացույցներ օբյեկտիվորեն չեն կարող լինել: Հետեւաբար, գտնում եմ, որ եթե անգամ առկա է որեւէ վարչական մարմին, որն իր վարչական ակտերն առաքում է առանց հետադարձ ծանուցման կամ հասարակ առաքմամբ (ոչ պատվիրված նամակով), ապա անհրաժեշտ է ոչ թե փոխել գործող կարգավորումները, այլ պետք է ապահովել, որ վարչական մարմինն ունենա առնվազն վերոնշյալ հնարավորություններից որեւէ մեկով իր առաած վարչական ակտը հանձնված համարելու ժամկետին հաղորդակցվելու հնարավորություն: Օրենքի գործող կարգավորումը պահելու անհրաժեշտության վերաբերյալ՝ ստորեւ: 3. Հարկ է հիմնավորել նաեւ գործող իրավակարգավորման պահպանման անհրաժեշտությունը: Այսպես, օրենսդիրը «Վարչարարության հիմունքների և վարչական վարույթի մասին» օրենքում փոփոխություն կատարելու մասին» օրենքի նախագծով առաջարկվում է օրենքի 88-րդ հոդվածի 4-րդ մասում նշում է, որ հարկադիր կատարման վերաբերյալ գրությունում ի թիվս այլնի պետք է նշվեն նաեւ վարչական ակտն անբողոքարկելի դառնալու տարին, ամիսը և ամսաթիվը: Բացի նման տեղեկություն գրությամբ հայտնելու պահանջը՝ Օրենքով վարչական մարմնի վրա պարտավորություն է դրվում ապացույցով հաստատել իր վկայակոչած հանգամանքը, ինչը բնական է, քանի որ վարչական ակտի անբողոքարկելի դառնալը մի քանի այլ փաստերի (վարչական ակտի մասին ծանուցվելու (այն հանձնված լինելու), վարչական ակտն ուժի մեջ մտնելու եւ ուժի մեջ մտնելուց հետո բողոքարկման ժամկետն ավարտվելու) առկայության դեպքում վրա հասնող ժամկետ է՝ կախված ոչ միայն վարչական մարմին, այլ նաեւ առաքման ծառայության աշխատանքից (փոստային առաքման ժամկետներ, էլեկտրոնային ծանուցման դեպքում ծրագրային խնդիրներ եւ այլն): Նմանապես, թեեւ Օրենքը նախատեսել է, որ հարկադիր կատարման վերաբերյալ գրությունում ի թիվս այլնի պետք է նշվեն վարչական ակտն ընդունելու տարին, ամիսը և ամսաթիվը, դրամական պահանջը հարկադիր կատարման ներկայացնելու տարին, ամիսը և ամսաթիվը, սակայն վարչական ակտն ուժի մեջ մտնելը պարզելու համար այդ տվյալները բավարար չեն, այլ այն նույնպես կախված է այլ փաստերի (վարչական ակտի մասին ծանուցվելու (այն հանձնված լինելու)) առկայությունից եւ առաքման ծառայության աշխատանքից: Հետեւաբար, օրենքով նման ապացույցներ պահանջելը կարեւոր է հավաստիանալու համար, որ վարչական մարմինը չի սխալվել վարչական ակտի ուժի մեջ մտնելը հաշվարկելու հարցում կամ սխալմամբ կամ դիտավորյալ գրությամբ անբողոքարկելիության սխալ ժամկետ չի նշել: Ընդ որում, փորձելով հիմնավորել Օրենքում նման դրույթի անհրաժեշտությունը՝ հարկ է նշել, որ պրակտիկայում լինում են դեպքեր, երբ վարչական մարմինը սխալվում է: • Վարչական ակտի անբողոքարկելիության ժամկետի վերաբերյալ օրինակ պրակտիկայից - իմ նկատմամբ կայացված վարչական ակտերից մեկով ՃՈ-ն վարչական ակտն առաքման է հանձնել 2018 թվականի սեպտեմբերի 19-ին, սակայն առաքման ծառայությունն այն ինձ առաքել է սեպտեմբերի 24-ին, իսկ ՃՈ-ն սխալմամբ վարչական ակտի անբողոքարկելիության ժամկետները հաշվարկելու համար հիմք է ընդունել առաքման հանձնելու իր ամսաթիվը: Կամ մեկ այլ օրինակ վերաբերում է վարչական ակտերի ուժ մեջ: • Վարչական ակտն ուժի մեջ մտնելու ժամկետի հաշվարկման վերաբերյալ օրինակ պրակտիկայից - ՃՈ-ի պահանջով իմ նկատմամբ կատարողական վարույթ է հարուցվել 5 չծանուցված վարչական ակտերով: Այսպես, վարչական ակտերը ՃՈ-ն չէր կարողացել հանձնել փոստային ծառայության միջոցով, չէր տեղադրել նաեւ Հայաստանի Հանրապետության հրապարակային ծանուցումների պաշտոնական azdarar.am կայքում: Հաշվի առնելով, որ վարչական ակտի ուժի մեջ մտնելը կապված է այն հասցեատիրոջը հանձնելու ամսաթվի հետ (ուժի մեջ է մտնում հանձնելու հաջորդ օրը), ապա ստացվում է, որ իմ նկատմամբ 5 անգամ կատարողական վարույթ է հարուցվել ուժի մեջ չմտած վարչական ակտերի կատարման նպատակով: Գտնում եմ, որ մի անձի (իմ) դեպքում 5-6 նման սխալները բավարար վիճակագրություն են վարչական մարմնի սխալվելու հավանականությունը հաստատելու համար: Հարկ է նշել, որ սխալվելու հավանականությունը բացառելու կամ նվազեցնելու վերաբերյալ նման կարգավորումները մի կողմից կարեւոր են անձանց իրավունքերին ոչ իրավաչափ միջամտությունը կանխելու համար, մյուս կողմից հետագայում վարչական մարմնին կազատեն ոչ իրավաչափ (սխալի կամ սխալմունքի կամ անփութության կամ աշխատակցի դիտավորության) հետեւանքով անձին հասցված վնասի հատուցման անհրաժեշտությունից: