Հելսինկյան Քաղաքացիական Ասամբլեայի Վանաձորի գրասենյակ
04.03.2021
Քրեական պատասխանատվությունը որպես մամուլի նկատմամբ «ճնշման միջոց» Վիրավորանքի և զրպարտության համար նախատեսվող քրեական պատասխանատվությունը մարդու արժանապատվության պաշտպանության միջոցից կարող է վերածվել լրատվամիջոցների դեմ հաշվեհարդարի միջոցի, ինչից էլ կտուժի հասարակության՝ հանրությանը հետաքրքրող հարցերի վերաբերյալ տեղեկություններ ստանալու իրավունքը։ Լրագրողի բանտարկության յուրաքանչյուր դեպք խոսքի ազատության անընդունելի խոչընդոտ է և ենթադրում է, որ չնայած այն բանին, որ նրանց աշխատանքը բխում է հանրային շահերից, լրագրողների վրա կախված է «դամոկլյան սուր»: Ամբողջ հասարակությունն տառապում է հետևանքներից, երբ լրագրողները խառնվում են այսպիսի ճնշմանը: (Տե՛ս Բանաձևի 12-րդ կետը) Եվրոպական դատարանն անդամ պետություններից պահանջում է նպաստել խոսքի ազատության իրավունքի իրականացմանը, սահմանելով, որ անդամ պետությունները պոզիտիվ պարտականություն ունեն ձեռնարկելու բոլոր հնարավոր քայլերը խոսքի ազատությունը խրախուսելու համար` մասնավորապես մամուլի միջոցով (Տե՛ս Ozgur Gundem v. Turkey վճիռը, 16-ը մարտի 2000 թ., կետ 43):Լինգենսն ընդդեմ Ավստրիայի գործով Եվրոպական դատարանն արձանագրել է. «Կոնվենցիայի 10-րդ հոդվածի 1-ին կետով երաշխավորված խոսքի ազատությունը հանդիսանում է ժողովրդավարական հասարակության հիմնասյուներից մեկը, դրա առաջընթացի հիմնարար պայմանը: Նշված նորմի 2-րդ կետը ընդգրկում է ոչ միայն այն տեղեկությունները և գաղափարները, որոնք ընդունվում են բարյացակամությամբ և անտարբերությամբ, այլ նաև այն տեղեկությունները և գաղափարները, որոնք ցնցում կամ անհանգստություն են պատճառում պետությանը կամ հասարակության տարբեր խմբերին, այդպիսին է բազմակարծությունը, հանդուրժողականությունը և լայնախոհությունը, առանց որոնց չկա ժողովրդական հասարակություն: Այս սկզբունքների կիրառումը, հատկապես կարևորվում է մամուլի պարագայում: Մամուլի առջև խնդիր է դրված տարածել տեղեկություններ, գաղափարներ, ինչին համապատասխան հասարակությունն իր հերթին իրավունք ունի ստանալու դրանք» (տես` Հենդիսայդի գործով Եվրոպական դատարանի որոշումը, ինչպես նաև` Դյուլդին և Կիսլովն ընդդեմ ՌԴ-ի, Ինստիտուտ Օտտո-Պրեմինգերն ընդդեմ Ավստրիայի, Ջորսիլդն ընդդեմ Դանիայի, Դե Հաեսն և Գիյսելս ընդդեմ Բելգիայի գործերով Եվրոպական դատարանի որոշումները). Պրագեր ու Օբերշլիկն ընդդեմ Ավստրիայի գործով Եվրոպական դատարանն արձանագրել է, որ լրագրողական ազատությունը ներառում է հնարավորություն դիմել որոշակի աստիճանի չափազանցության կամ նույնիսկ պրովոկացիայի: Եվրոպական դատարանի նախադեպային պրակտիկայում շեշտվել է նաև, որ «լրագրողների ազատությունը … ենթադրում է նաև որոշակի չափազանցում և անգամ սադրանք (Տե՛ս Dichand and others v. Austria, 26 փետրվար 2002, դիմում No. 29271/95, կետ 39։):Դատարանը նախազգուշացրել է պետական ծառայողների կողմից զրպարտության և վիրավորանքի համար դատի տալու իրավունքը չարաշահելու հնարավորության մասին, որը կարող է բացասական ազդեցություն ունենալ հանրային հետաքրքրություն ներկայացնող հարցերի վերաբերյալ բանավեճերի վրա (Տե՛ս Öztürk v. Turkey, App. No. 17095/03, ¶ 32 (Eur. Ct. H.R. June 9, 2009) (HUDOC Database), available at http://cmiskp.echr.coe.int/tkp197/search.asp? skin=hudoc-en; see Dyuldin v. Russia, App. No. 25968/02, ¶ 43 (Eur. Ct. H.R. July 31, 2007) (HUDOC Database), available at http://cmiskp.echr.coe.int/tkp197/ search.asp?skin=hudoc-en (expressing concern that the press could be involved in an endless series of litigation if public officials were able to sue them over every negative portrayal).):Օրինակ, Դյուլդինն ընդդեմ Ռուսաստանի գործով պարզվել է, որ զրպարտության դեմ տասնյակ հայցեր են ներկայացվել կառավարության տարածաշրջանային անդամների կողմից այն բանից հետո, երբ դիմումատուներին մեղադրել էին դրամային միջոցների մսխման մեջ (Տե՛ս Dyuldin, App. No. 25968/02): ։ Թույլ տալով մեկ կամ մի քանի պետական պաշտոնյաների դիմել դատարան զրպարտության դեպքում, երբ կառավարությունը ենթարկվում է քննադատության, դա անխուսափելիորեն «սառեցնող ազդեցություն» է (chilling effect) ունենում մամուլի վրա, որը կատարում է «հանրային դիտորդի» ( public watchdog) իր դերը (Նույն տեղում):Այսպիսով, զրպարտությունը և վիրավորանքը քրեականացնելը անխուսափելիորեն կանդրադառնա մամուլի ազատության վրա, իսկ Նախագծով սահմանված տուգանքի չափերի և ազատազրկման պայմաններում անգամ կասկածի տակ կդրվի զանգվածային լրատվամիջոցների գործունեությունը և խոսքի ազատությունը։ Վերոգրյալ հաշվառմամբ՝ Նախագիծը հակասում է համաչափության, իրավական որոշակիության, օրենքի առջև բոլորի հավասարության, հետապնդվող նպատակի իրավաչափության և ժողովրդավարական հասարակությունում անհրաժեշտության միջազգային իրավական սկզբունքներին։